Bezdomność

W świetle obowiązujących przepisów do udzielenia pomocy osobie bezdomnej zobowiązana jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały (art. 101 ust. 2 ustawy z dn. 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej). Według ustawy o pomocy społecznej osoba bezdomna to osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i niezameldowana na pobyt stały, w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności, a także osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym i zameldowana na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania.

Udzielenie schronienia jest zadaniem gminy o charakterze obowiązkowym.
Realizacja świadczenia następuje w miejscach do tego przeznaczonych tj. schroniskach, noclegowniach oraz ogrzewalniach. Udzielenie schronienia następuje przez przyznanie tymczasowego schronienia w schronisku dla osób bezdomnych albo schronisku dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi (art. 48a ww. ustawy). Wymaga złożenia pisemnego wniosku i przeprowadzenia niezbędnych procedur mających na celu stwierdzenie spełnienia kryteriów wynikających z ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, w tym również przeprowadzenia wywiadu środowiskowego z osobą bezdomną i wydania decyzji administracyjnej. Konieczne jest również zawarcie kontraktu socjalnego z osobą bezdomną w celu wzmocnienia jej aktywności społecznej, wyjścia z bezdomności i uzyskania samodzielności życiowej.

Noclegownia świadczy bezdomnym tymczasową pomoc w postaci miejsca noclegowego, w ramach której umożliwia spędzenie nocy w warunkach gwarantujących ochronę życia i zdrowia.
Ogrzewalnia umożliwia pobyt w ogrzewanych pomieszczeniach wyposażonych w co najmniej miejsce siedzące, nie gwarantuje miejsc do spania.

Pomoc przyznana w formie tymczasowego schronienia w ogrzewalni lub noclegowni nie wymaga przeprowadzenia rodzinnego wywiadu środowiskowego oraz wydania decyzji administracyjnej.